Wielu w nas wpada w tę samą pułapkę – obwinia dziecko o “złe zachowanie”. Przypisuje mu winę. A jak jest wina, to musi być kara…
Kiedy Twoje dziecko zrobi coś “złego”, chcesz je za to ukarać. Mówisz, że karząc je postępujesz słusznie, bo je przecież “wychowujesz”, “oduczasz” złego zachowania… TO OKRUTNE KŁAMSTWO. Przyznaj szczerze – nie myślisz wtedy o dobru dziecka…
BO CZY MOŻESZ MYŚLEĆ O DOBRU DZIECKA, TAK STRASZNIE JE KRZYWDZĄC?
Jesteś w emocjonalnym transie. Jedyne czego pragniesz – to wyładować swoją frustrację, by poczuć ulgę… Tak naprawdę chcesz się na dziecku ZEMŚCIĆ za trudne emocje, których doświadczasz – złość, lęk, wstyd, kompromitację, poczucie krzywdy i lekceważenia, bezradność.
Jest wina , musi być kara ZEMSTA. Wszystko po to, byś mógł poczuć się lepiej…
“Złe” zachowanie dziecka staje się pretekstem do usprawiedliwiania Twojej agresji.
Jeśli chcesz przerwać krąg przemocy – NIGDY NIE OBWINIAJ SWOJEGO DZIECKA O ZŁE ZACHOWANIE
ZASTANÓW SIĘ CO W TYM MOMENCIE DZIEJE SIĘ Z TOBĄ – TO JEST NAJWAŻNIEJSZE… UWAGĘ Z DZIECKA PRZESUŃ NA SIEBIE
A POTEM SPRÓBUJ ZROZUMIEĆ PRZEZ CO DZIECKO PRZECHODZI, CO ONO CZUJE I PODAJ MU POMOCNĄ DŁOŃ
Nie tłumacz, że dziecko jest złe, że Cię sprowokowało, że jest niedobre… że zrobiło to i to… że zasłużyło… że to jego wina… że trzeba go wreszcie nauczyć… wychować…
Nie patrz na to, co mówią i robią inni. Nie słuchaj ich mądrych rad.
CI WSZYSCY LUDZIE TYLKO PODTRZYMUJĄ TEN CHORY TRANS
Zrozum, że dziecko MA PRAWO robić “głupie i straszne” rzeczy, zachowywać się nieadekwatnie do sytuacji, prowokować, przekraczać wszelkie granice wytrzymałości… I to nie świadczy o tym, że jest “złe”, albo, że Ty je “źle” wychowujesz. Nie masz się czego wstydzić. To są NORMALNE, rozwojowe zachowania. Niedojrzałość mózgu dziecka i brak życiowego doświadczenia sprawiają, że dziecko nie potrafi jeszcze kontrolować swoich emocji i świadomie kierować swoim zachowaniem. Uczy się tego systematycznie z każdym rokiem swojego życia.
Ty natomiast NIE MASZ PRAWA REAGOWAĆ AGRESJĄ I WYŁADOWYWAĆ SWOJEJ FRUSTRACJI NA JEGO PSYCHICE I CIELE Cokolwiek “złego” Twoje dziecko by nie zrobiło… Twoje zadanie polega na tym, by mu pomóc w nauce kontroli emocji i w korekcie zachowania, zgodnie z normami i zasadami, jakie w społeczeństwie panują. Tak, by nauczyło się żyć na tym świecie wśród innych ludzi.
Posłuchaj uważnie – gdy Twoje dziecko zachowuje się nieznośnie, gdy nabroiło, gdy się “wścieka”, zachowuje skandalicznie…TO JEST WŁAŚNIE TEN MOMENT – gdy sobie totalnie z życiem nie radzi i najbardziej na świecie potrzebuje CIEBIE. Twojej obecności, uważności, cierpliwości, mądrości, MIŁOŚCI. W tym momencie potrzebuje Twoich wielkich, dobrych, bezpiecznych ramion, które pomieszczą całą jego złość i ból, które spokojnie przyjmą te wszystkie “złe” emocje i zachowania… Nie stawaj wtedy przeciwko dziecku. Nie podnoś na nie ręki. Podaj mu dłoń…
W TYCH NAJTRUDNIEJSZYCH DLA WAS CHWILACH NIE BĄDŹ KATEM ALE SUPERBOHATEREM DLA SWOJEGO DZIECKA
Bądź drogowskazem, wzorem i pokaż bezpieczne wyjście z KATASTROFY.
W CHWILACH, GDY CZUJESZ, ŻE TRACISZ KONTROLĘ NAD SOBĄ, ZWRÓĆ UWAGĘ NA TO CO SIĘ Z TOBĄ DZIEJE. UWAGĘ Z DZIECKA PRZERZUĆ NA SIEBIE
⇓
Daj sobie kilka chwil, by zrozumieć co czujesz i by zapanować nad swoimi emocjami (wściekłością, lękiem, wstydem, bezsilnością)
⇓
Obudź się z emocjonalnego transu, zauważając w dziecku DZIECKO a nie ZŁEGO DOROSŁEGO
⇓
Zamiast szukać WINY I KARY ZEMSTY
⇓
Poczuj emocjonalny dystans i powstrzymaj w sobie POTWORA
⇓
podpowiedz dziecku, jak wyjść z tej katastrofy i jak może naprawić swój błąd już teraz
⇓
powiedz, że sobie świetnie da radę i że wiesz, że ma dobre serce…
Ty też dasz radę… Masz dobre serce. Serce, którego do życia potrzebuje Twoje dziecko.
Jesteś RODZICEM a nie POTWOREM
Zapraszam do subskrypcji (okienko na samym dole).
=============================
Chcesz otrzymać więcej praktycznej wiedzy?
Zobacz darmowe materiały z naszych kursów, które pomogły już tysiącom rodziców uczących się z nami.
Jak powstają teksty na bloga?
Jestem nie tylko człowiekiem, kobietą, córką, siostrą, żoną, matką, szwagierką…ale także psychologiem i psychoterapeutką z ponad 15 letnim doświadczeniem zawodowym 🙂
To znacznie poszerza moje horyzonty i pomaga lepiej rozumieć siebie, swoje doświadczenie, emocje i ukryte motywy, jednocześnie rozumiejąc i szanując, co przeżywa drugi człowiek w relacji ze mną.
W pracy zawodowej, pomagam ludziom odzyskać nadzieję, że są w stanie pokonać kryzys i impas, w jakim się znaleźli. Oprócz pokonania kryzysu, pomagam także zrozumieć, jak budować zdrowe relacje z innymi, jak odczuwać i konstruktywnie wyrażać emocje i potrzeby, tak by w swoim życiu sięgać po to, co najlepsze!
3 Komentarze
Wszystko pięknie, ale nic konkretnego… Mój potwór wyłazi podczas odrabiania z córką lekcji. Bo ona nie potrafi się skupić, bo ciągle po coś chodzi ( nawet gdy wszystkie potrzebne przybory ma przygotowane) Bo pisze piórem-ciągle się myli ( zjada wyrazy, litery) i nie da sobie wytłumaczyć,że łatwiej pisać ołówkiem bo można zmazać i poprawić. Kiedy po raz setny zmazuje zmazikiem i poprawia napisany tekst-do tego robiąc kleksy gdzie popadnie…we mnie narasta frustracja. Zaczynam najpierw upominać, potem używam zwrotów: znowu, ty zawsze, ty nigdy się nie nauczysz… potem już tylko wrzeszczę… 🙁 Jestem świadoma co ze mną nie tak, za każdym razem siadamy do lekcji z moim postanowieniem,że będzie lepiej- i za każdym razem kończy się tak samo… To jest schemat, który wpoiła mi moja matka- dokładnie tak samo miałam z nią podczas odrabiania lekcji. Jestem tego świadoma, od ponad 5 lat chodzę na terapię, wiele już opanowałam, ale tego wrzeszczenia podczas lekcji-nie potrafię, Jestem na skraju załamania nerwowego. Mam wyrzuty sumienia, poczucie winy, jest mi żal mojej córki. Przepraszam ją za moje zachowanie-bo tyle tylko umiem zrobić.
Dziękuję, że się podzieliłaś swoim doświadczeniem. Umów się z córką na rozmowę któregoś dnia, gdy będziecie obydwie w dobrym nastroju (nie w momencie odrabiania lekcji i siadania przy biurku!). Porozmawiaj z nią o tej sytuacji w ten sposób, używając dosłownie tych zdań: 1. Zauważyłam, że podczas odrabiania lekcji trudno Ci się skupić i usiedzieć w miejscu. Wybierasz także pisanie piórem. 2. Pamiętam, jak ja odrabiałam lekcje w Twoim wieku i też miałam różne trudności do pokonania… 3. Jestem po Twojej stronie i chcę, byś odnosiła sukcesy w szkole i by odrabianie lekcji sprawiało Ci radość. 4. Obawiam się natomiast, że (tutaj opisz swoje obawy, trzymając się argumentów) np: odchodząc od biurka rozpraszasz się i tracisz energię potrzebną, by się skupić na zadaniu i jest Ci przez to ciężej…. Obawiam się, że używając pióra robi się plamy w zeszycie i ciężko jest się ich pozbyć i wynikają z tego nowe trudności, zeszyt będzie zniszczony i ciężko będzie go utrzymać w dobrym stanie…5. Opowiedz mi proszę „co się dzieje”. Jak Ty to widzisz? ….(wytrzymaj, czekaj, aż usłyszysz czego się córka obawia, z czym ma trudność, jaki ma cel/zamysł) 6. Spytaj córki: czy możesz pomyśleć o tym, jak uwzględnić moje obawy w tej sytuacji? Jaki masz pomysł na te 2 sprawy? Spróbuj taką rozmowę przeprowadzić i daj proszę znać jak Wam poszło. Obydwie potrzebujecie w tej sytuacji przełamać schemat, wprowadzić inne emocje, coś pozytywnego, współpracę, zrozumienie, inną strategię. Więcej pytaj i czekaj na reakcję córki, zrób 3 kroki w tył i czekaj…Zaufaj, że córka sama znajdzie najlepsze rozwiązanie. Daj mi proszę znać jak poszło – tutaj w komentarzach lub na email justyna.rokicka@szukamterapeuty.pl Głowa do góry – każdy schemat można zmienić! Widać, że bardzo kochasz córkę i że chcesz być dla niej wsparciem. Zaufaj sobie i zaufaj jej 🙂 trzymam kciuki!
Dziękuję , na pewno spróbuję i dam znać.